Reddingshond in de bergen - Special: Goldendoodle Merlin van de Naturavetal®-Familie stelt zich voor

We zijn altijd enthousiast geweest over hoe honden het leven van hun eigenaren kunnen verrijken en ook welke taken en activiteiten een hond kunnen ontplooien.

De hond is niet alleen een familielid, maar ook iemand die mensen uitstekend kan ondersteunen in hun werk. Of het nu als therapiehond is, zoals Lou of Alaska, als lawinehond, zoals Labrador Ivy, als speurhond voor Mantrailing of als reddingshond in de bergen, honden kunnen op verschillende werkterreinen worden ingezet en verrichten met veel enthousiasme uitstekend werk.
Hun concentratievermogen, uithoudingsvermogen en kracht worden op doorslaggevende wijze beïnvloed door hun voeding, want alleen een gezonde hond is in staat om zijn volledige potentieel te benutten.

Iedere hondenliefhebber heeft er wel eens van gehoord - speciaal getrainde reddingshonden die hun begeleiders ondersteunen bij reddingsoperaties. Maar hoe ziet het er eigenlijk uit als een bergreddingshond wordt ingezet? Wat kenmerkt een goede bergreddingshond en welke speciale kwaliteiten moet hij hebben?

In dit artikel vertelt Goldendoodle Merlin, de 9-jarige professionele bergreddingshond uit Oostenrijk en een grote Naturavetal-fan, over zijn carrière, met een kijk op in zijn dagelijks leven met zijn prachtige gezin.

Ja, dat lees je goed, ik ben een Goldendoodle en een bergreddingshond. Je vraagt je waarschijnlijk af hoe je een bergreddingshond wordt en wat mijn taken zijn? Mijn eigenaar en ik hebben besloten om een opleiding tot zoek- en lawine-reddingshond te volgen. Om je een goed inzicht te geven, zal ik je vertellen over een missie:

Merlin - een reddingshond in actie

Mijn eigenaar heeft zo'n rechthoekig ding, mensen noemen het een mobiele telefoon, en soms als hij geluid maakt, wordt het thuis heel hectisch en roept iedereen dat ik onmiddellijk moet komen. Mijn familie vertelt me dan, dat iemand de bergreddingsdienst heeft gebeld en mijn hulp nodig heeft. Mijn baasje kleedt zich om, hij trekt mijn lievelingsoutfit aan, ik krijg mijn halsband van de bergreddingsdienst en dan rennen we naar de auto en geven gas.

Of we rijden rechtstreeks naar de locatie, maar het is nog cooler als we worden opgehaald door een helikopter op een vooraf afgesproken locatie. Je moet weten dat ik dol ben op helikopters. Als we bij de lawine zijn, vertelt Lorenz, die de leiding heeft over mij en mijn vrienden, mijn baasje en ik, waar we moeten zoeken. Ik wacht tot mijn baasje mij het gele zoekharnas omdoet en dan moet ik me volledig concentreren, al het andere blokkeren en alleen maar naar mijn baasje luisteren. Hij vertelt me dan met handgebaren in welke richting ik moet lopen. Ik moet me heel goed concentreren, want zodra ik een geur opvang, volg ik deze. Als ik heel dicht bij de geur ben, begin ik luid te blaffen. Dit is heel belangrijk, omdat mijn baasje dan begrijpt dat ik iemand gevonden heb en dat hij hierheen moet komen. Hij kan dan een hele lange stok, dat hij een sonde noemt, in de sneeuw steken en weet dan of ik gelijk had of niet. Als dat zo is, dan komen ineens heel veel van mijn menselijke collega's en beginnen te graven. Helaas mag ik niet meedoen, hoewel ik moet zeggen dat ik heel goed kan graven. Ik houd het ongeveer 15 minuten vol, dan heb ik een pauze nodig, maar dan mag ik nog twee keer zoeken.en.

Daarna ben ik helemaal door het dolle heen en kijk ik uit naar een energiesnack thuis, die altijd meteen voor me klaargemaakt wordt, en meestal krijg ik zelfs een eitje, want dat is mijn lievelingseten. Het is belangrijk dat ik energierijke voeding krijg, want ik heb veel kracht nodig tijdens het werk, maar ook wanneer ik aan het trainen ben.

In de zomer kan ik ook in de bossen, weiden en bergen zoeken, wat de baas struinen noemt, maar ik heb meer plezier in de sneeuw.

Lawinespeurhond in training - Merlijns carrière

Nu je weet hoe het werkt, zal ik uitleggen hoe ik een bergreddingshond ben geworden.

Mijn familie haalde me op toen ik acht weken oud was, ik wist meteen dat ze de beste familie ter wereld waren en ze zeiden hetzelfde over mij. De eerste drie maanden bij mijn familie waren heel leuk, ik heb een grote zus, een husky, en een hele grote tuin waar ik veel met de kinderen van de familie heb geravot. Toen ik ongeveer vier maanden oud was, ontmoette ik Lorenz en omdat ik nog nooit geblaft had, deed mijn familie me aan de leiband aan een boom in de tuin en haalde onzin uit voor me, totdat ik zo uitbundig was dat ik blafte. Telkens als ik blafte, kreeg ik een traktatie. Toen ik goed kon blaffen en ongeveer zes maanden oud was, gingen mijn baasje en ik voor het eerst naar de training. Daar ontmoette ik al mijn huidige vrienden.

Vanaf dat moment trainden we en trainen we nog steeds zes keer per jaar twee tot vier dagen per week in de grote groep, met tussendoor elke twee weken training in een kleinere groep. Mijn baasje had speciaal voor mij een bijtworstje gekocht. Maar ik mocht er niet zomaar mee spelen, ik moest het verdienen.

Een figurant, een collega van mijn baasje, verstopt zich. Als ik hem vind, moet ik blaffen en dan pas begint hij met me te spelen. Ik zeg je, het is elke keer weer de moeite waard, want spelen is zo leuk. Na zo'n zoektocht neem ik pauze en is het de beurt aan een van mijn vriendjes om met zijn baasje te oefenen. Soms verstopt mijn baasje zich en is hij de figurant voor een van mijn vriendjes.

Bergreddingshond - aan welke eisen moeten de hond en de eigenaar voldoen

Als lawinespeurhond, zeggen mijn baasje en zijn leidinggevende, moet je een lange spitse neus hebben, zodat je de geuren bijzonder goed kunt oppikken en volgen. De training zou idealiter met zes maanden moeten beginnen, zoals bij mij, en ik ga met pensioen als ik ongeveer tien jaar oud ben, dus ik heb nog veel werk te doen voor die tijd. Mijn mens heeft ook een opleiding gehad, hij is een getrainde bergredder. Maar ik moet zeggen, met zijn twee ski's heeft hij geen schijn van kans tegen mijn vier poten, hij heeft nog nooit van mij gewonnen, hoewel hij erg snel is.